Sakrament Kapłaństwa

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat (KKK 1536).

Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Uczestnictwo to jest nazywane "wspólnym kapłaństwem wiernych". U jego podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa-Głowy (KKK 1591).

Kapłaństwo urzędowe różni się istotowo od wspólnego kapłaństwa wiernych, ponieważ udziela świętej władzy w służbie wiernym. Pełniący urząd święceń wykonują swoją posługę wobec Ludu Bożego przez nauczanie (munus docenti), kult Boży (munus liturgicum) i rządy pasterskie (munus regendi) (KKK 1592).

Niektórych młodzieńców Pan powołuje, aby zostali kapłanami. Po wieloletnim i odpowiednim przygotowaniu, na które składa się nowicjat (dla zakonników) i dalsza formacja duchowa oraz studia flilozofii i teologii, przyjmują oni posługi: lektoratu i akolitatu oraz święcenia: diakonatu i prezbiteratu. Dla zakonników po pierwszych ślubach zakonnych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa przewidziane jest jeszcze ich ponowienie, a po pięciu latach śluby zakonne wieczyste tzn. na całe życie. Natomiast księża diecezjalni zobowiązują się podczas święceń kapłańskich do życia w celibacie (w bezżeństwie i bez własnej rodziny) oraz do posłuszeństwa ich każdorazowemu biskupowi diecezjalnemu.

Chrystus ustanowił kapłaństwo jako znak swojej obecności i służby w Kościele. Ono przetrwało do naszych czasów w trzech stopniach: episkopat, prezbiterat i diakonat. Jeśli ktoś z chłopców czy młodzieńców czuje się powołanym do kapłaństwa, to służymy radą i jesteśmy gotowi do rozmowy.